Τη Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018 ξέσπασαν 47 πυρκαγιές σε διάφορα μέρη της Ανατολικής και Δυτικής Αττικής σε 24ώρες.Η φωτιά ξεκίνησε το μεσημέρι στην Κινέτα.Πολλοί ισχυροί άνεμοι,όσο περνούσε ο χρόνος,έκαναν την κατάσταση όλο και πιο δύσκολη.Μετά από την Κινέτα παράλληλες εστίες στην Πεντέλη,τη Ραφήνα και κυρίως στην περιοχή Μάτι.Κανείς δεν περίμενε οι επόμενες μέρες να επιφέρουν τον τραγικό αυτό απολογισμό..

Οι εικόνες με ξαναγύρισαν πίσω στο χρόνο.Πίσω στο 2007,στη φονική πυρκαγιά στην Ηλεία.Εκεί όπου οι γείτονες μου έχασαν τη ζωή τους.Σίγουρα θα είχατε ακούσει για την Αθανασία Παρασκευοπούλου,η οποία παγιδεύτηκε στις φλόγες μαζί με τα τέσσερα παιδιά της,με το ένα εκ των οποίων ήμασταν συμμαθήτριες.Ο Γ.Παρασκευόπουλος,ο σύζυγος αποφάσισε να κάτσει στο χωριό να περισώσει την περιουσία τους ενώ η φωτιά είχε περικυκλώσει το χωριό τους.Έτσι στο αυτοκίνητο μπήκαν η μητέρα του,η σύζυγός του,τα τέσσερά του παιδιά με την ελπίδα να φτάσουν στη θάλασσα για να σωθούν.Δυστυχώς στην πορεία τους προς τη θάλασσα, το μοναδικό πυροσβεστικό όχημα που πήγαινε εκείνη την ώρα προς βοήθεια παρέκκλινε της πορείας του και έπεσε στην πομπή των αυτοκινήτων.Έτσι εγκλωβίστηκαν και χάθηκαν όλοι.Το τραγικό της υπόθεσης:Το σπίτι τους στο χωριό δεν κάηκε και ο πατέρας επέζησε.Έμεινε μόνος προσπαθώντας να επουλώσει τις πληγές του.Επουλώνονται άραγε;;

Ιούλιος 2018.Ξανακούω και ξαναβλέπω μπροστά μου την ίδια ιστορία.Ανθρώπους όπου έχασαν τη ζωή τους στην προσπαθειά τους να σωθούν,ενώ τα σπίτια τους σώθηκαν από τη φονική φωτιά.Άνθρωποι απεγνωσμένοι προσπαθούσαν να σωθούν.Κάποιοι τα κατάφεραν και κάποιοι άλλοι όχι.Η ιστορία επαναλαμβάνεται δυστυχώς.Δε θα ρίξω ευθύνες σε κανέναν,δε θα πω σε κανέναν να κρεμαστεί σε δέντρο που έχει απομείνει,δε θα ζητήσω καμία παραίτηση,δε θα ψάξω το γιατί στο Θεό.

Μόνο θα κλάψω για τις τόσες ψυχές που έφυγαν και αυτές που ταλαιπωρούνται και πονάνε από τα εγκαύματα στα νοσοκομεία και από τα ψυχικά τραύματα.Συμπαρίσταμαι σε όσους βιώνουν την απώλεια των δικών τους ανθρώπων και σε όσους ακόμη ψάχνουν απεγνωσμένα για μια ελπίδα ζωής των συγγενών τους..

Σίγουρα τα σπίτια από τους κόπους μιας ζωής δεν ξαναφτιάχνονται.Αλλά αυτό  είναι τόσο ασήμαντο μπροστά στο θάνατο τόσων ανθρώπων,κάηκαν ψυχές,όνειρα και κάθε ελπίδα για ο,τιδήποτε.

 Ένα τεράστιο μπράβο στους πυροσβέστες καθώς και στους απλούς εθελοντές για την έμπρακτη βοήθειά τους τόσο στους ανθρώπους όσο και στα ζώα.Ας γίνουμε κι εμείς εθελοντές και ας συνδράμουμε σε όσους έχουν την ανάγκη μας , τόσο υλικά όσο και ψυχικά.

Υ.Γ Μπορεί να ήμασταν εμείς στη θέση τους.Ας μην το ξεχάσουμε προχωρώντας παρακάτω.